riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Moja poobijana maszyna stoi już w garażu i czeka na rozpoczęcie przebudowy, a że człowiek nie wielbłąd i jeździć musi, jako się rzekło, tako się kupiło zmiennika dla Ciuchci.

Ogłoszenie było kuszące, z odpowiednimi zdjęciami i opisem określającym maszynę jako egzemplarz kolekcjonerski. A że mam ostatnimi czasy napięty harmonogram, dwa tygodnie zajęło mi ustalenie terminu oględzin. Udało się, pewnej niedzieli dotarłem do stolicy. Nie muszę chyba dodawać, że na miejscu wyszły na jaw pewne rozbieżności w kwestii definicji słowa kolekcjonerski. Wieczór w gościnie u znajomych, ze dwa ciemne-pieniące w miłym towarzystwie i z rana powrót na miejsce oględzin. Koniec końców, mój własny protokół rozbieżność między oczekiwaniami i stanem faktycznym nie był nawet zbliżony do ostatnich ustaleń NIK-u i tak oto wszedłem w posiadanie dwukółki GSX-R 750 rocznik '88 – dziadka wszystkich cywilnych superbajków.

No i się zaczęło, dupsko na siodło, tankowanie i jazda do Trójmiasta, co by jeszcze do pracy chociaż na ćwierć dniówki zdążyć. Najpierw powoli, jak żółw ociężale – zwłaszcza że sucho nie było wcale... (Się rymło). Na szczęście przestało padać jakieś 50 kilometrów od Warszawy. Jako, że nigdy wcześniej nie jeździłem sportami i kilka wiosen już widziałem, a sprzyjająca reumatyzmowi przeszłość pozostawiła w moim kośćcu sporo pamiątek – było ciężko.

Po 100 kilometrach byłem mniej więcej (mniej niż więcej) obwąchany z maszyną.

Po 150 kilometrach myślałem, że jajo zniosę.

Po 200 kilometrach znosiłem już trzecie.

Po 215 kilometrach wszystkie zniesione jajka były na twardo i musiałem zrobić przerwę, uff...

Pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się jechać motocyklem, w którym „ból przemieszczania” pojawił się szybciej, niż rezerwa paliwa. Dzisiaj, kiedy piszę ten tekst, Gix wozi mnie już drugi tydzień do pracy, nawinął pierwszy tysiak pod moją kościstą i jazda nim boli coraz mniej – pewnie się przyzwyczajam. Z perspektywy pierwszego tysiąca, kilka obserwacji.

Komfort - Mógłbym zbyć sprawę jednym słowem: Brak. A w szczegółach wygląda to tak:

• Pozycja za kierownicą – albo plecy, albo nadgarstki, coś BĘDZIE boleć. Po 150 kilometrach znika dylemat wyboru, boli jedno i drugie (między innymi).

• Siodło – specom z Suzuki udało się zrobić dość grubą tapicerkę, dającą odczucia zarezerwowane dla heblowanej deski. Na odwrót byłoby banalnie.

• Manetki – w podstawówce miałem długopis o większej średnicy.

• Moc – no gdzie ona się podziewa... Dowiaduję się, jak spoglądam na prędkościomierz.

• Drgania – dlaczego największe występują przy obrotach typowych dla prędkości około-kodeksowych?

• Drgania (znowu) – jazda z choćby jedną kropelką w pęcherzu to bardzo zły pomysł. Teraz już wiem, że częste odwiedziny w przydrożnych toaletach nie muszą oznaczać kłopotów z prostatą.

• Zachowanie na koleinach – cóż, Czarna Ciuchcia bardzo mnie rozpieściła, nienachalnie informowała o podłożu jadąc dalej zadanym torem. Gixem rzuca nawet na grubiej położonej farbie pasów...

• Dziury i inne przyjemności – lepiej nie siadać za blisko zbiornika planując dzieci, a jeżeli ich się nie planuje... są bardziej cywilizowane sposoby na sterylizację.

• Przeciskanie w korkach – to zabrzmi dziwnie, ale Czarna Ciuchcia we wspomnieniach wydaje się mniejsza od Gixa...

• Spalanie – tak wiem, każdy konik w olejowej stajni musi swoje wypić...

A poza tym wszystkim, jest to bardzo fajne moto i już dwa razy zostałem zapytany, czy nie chcę go sprzedać. O XJR-ę nikt nie pytał...

Na koniec małe wytłumaczenie, dlaczego będąc facetem już nabierającym zewnętrznych oznak wieku dojrzałego, mając ustalone upodobania w kwestii kategorii motocykli lubianych przez moje plecy i inne członki, kupiłem akurat prehistorycznego super-sporta? Bo jest to pierwszy motocykl, który mi się spodobał (zaraz po motorynce), jeszcze w czasach podstawówki. A dowiedziałem się o nim, kiedy Tata kupił mi modelarski zestaw motocykla (chyba Revel'a) do samodzielnego sklejenia. To był właśnie GSX-R 750 rocznik '88. I wtedy to było jedyne moje źródło wiedzy o tej maszynie. Teraz mam takiego samego w skali 1:1 i nawet o tym samym malowaniu! Przy stosunkowo niewielkim nakładzie pracy, za rok (może dwa) wyszykuję go na prawdziwą kolekcjonerską perełkę. A już w przyszłym roku Gix dostanie żółte blachy.

Pomyślałby kto, Gixer – maszyna o której marzyłem w podstawówce, będzie stała w moim garażu jako motocykl zabytkowy... W takich chwilach czuję się stary, ale przechodzi kiedy tylko odpalam Dziadka Gixa. W nas obu drzemie jeszcze sporo wigoru.

LwG. Spełniajcie dziecięce marzenia, szczególnie, jeżeli nie kosztują majątku.