riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

A koniec jazdy oznacza, przynajmniej u mnie, początek sezonu grzewczego w warsztacie. Zachłanna „koza” znów łyka węgiel wiaderkami, każąc cholernie długo czekać na zagotowanie wody na herbatę. Za pośrednictwem nie najlepszych głośników Arch Enemy obwieszcza moją słabość do kobiecych wokali, Korpiklani przypomina mi dłuuuugie proste Finlandii, a KSU odświeża bieszczadzkie krajobrazy. Tak, nastała zima, a wraz z nią sezon warsztatowy.

Właśnie z tego powodu, a także za sprawą przygody kończącej nieco przedwcześnie sezon drogowy, doprowadziłem Dziadka Gixa do daleko posuniętego negliżu. Cóż, to co planowałem na następna zimę, trzeba będzie zrobić teraz.

Dziadek Gix w negliżu.

Maszyna stoi sobie i wygląda, niczym materiał na urodzonego w szopie streetfightera, a ja powolutku, przy pomocy jakiegoś żrącego świństwa w sprayu, o nutach zapachowych wrednego cholerstwa z przewagą akcentów wody amoniakalnej, usuwam wszystkie warstwy lakieru z tych plastików, które przetrwały wspomnianą przygodę, oraz pozostałych, jakimś cudem wyszukanych w sieci. Wszystko to mocno wydłuża oryginalną listę prac planowanych do przeprowadzenia przy Gixie, które obejmowały głównie mechanikę. No, ale jak się jeździć nie umie, to się ma więcej roboty.

Czarna Ciuchcia również nie odpoczywa w pokoju, i pewnie jeszcze w tym roku silnik wróci do, nieco zmodyfikowanej, ramy. A ta ostatnia nie wygląda aktualnie zbyt okazale, zwłaszcza po pozbawieniu części odpowiedzialnej za podpieranie siedzenia pasażera i zadupka. Przygotowując ten pancerny kawał stali do lakierowania, zaszalałem nieco i zamiast po prostu go wypiaskować, dałem go do szkiełkowania.

Rama po szkiełkowaniu, bez porównania z piaskowaniem.

Efekt niesamowity do tego stopnia, że przez pewien czas rozpatrywałem polakierowanie gołej stali czymś bezbarwnym, tak mi się spodobała faktura powierzchni. Ostatecznie postanowiłem trzymać się planu, czyli rama będzie matowo – czarna. Ale tej faktury i tak szkoda... A tak przy okazji:

Kto zgadnie, po co mi te wycinanki?

Cóż, niewątpliwie mam co robić. A jak już tak sobie robię, to przy tej robocie również sobie myślę. A myślę o kolejnym sezonie. A z tego myślenia wynikają same głupie pomysły, jak zawsze zresztą. Bo przecież wiadomo, że wszystko co głupie, to z myślenia. A konkretnie, roi mi się jakiś dłuższy wyskok, coby przed nadciągającym wielkimi krokami kryzysem wieku średniego zdążyć i planowaną od bodajże pięciu lat, wycieczkę zrealizować. Drobne osiem i pół tysiąca kilometrów, w szesnaście dni powinno się chyba udać?

A, że nieśmiałe pomysły na trzecią maszynę zostały zamordystycznie stłamszone, wycieczka może się odbyć jedynie na grzbiecie Dziadka Gixa... Spokojnie, maszyna da radę, o to akurat jestem spokojny. Jednak pamiętając ból przemieszczania towarzyszący eskapadzie bieszczadzkiej i korelując te wspomnienia ze świadomością tego, że młodszy (ani sprawniejszy, niestety) od tamtej pory się nie stałem... Dochodzę do wniosku, że przygotowanie do tej wycieczki będzie mnie kosztowało, poza godzinami warsztatowymi, sporo wylanego potu...

LwG. Chyba już najwyższy czas okurzyć hantle.

P.S. Nieustająco i gorąco zapraszam na „Kaskiem w mur”. Czytajcie, komentujcie, lajkujcie.