riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Tak to mi się w życiu składa, że raz na jakiś czas muszę się wybrać do Olsztyna. I w tym roku nie inaczej, więc tydzień przed „świętymi” zaplanowałem ruszyć w podróż do Warmińsko – Mazurskiego grodu, znanego niegdyś (między innymi) ze swego jurnego ponad oczekiwania społeczne, prezydenta.

Nadchodzi sobota, do samego rana wstrzymuję się z podjęciem decyzji co do sposobu zrealizowania podróży: na dwóch czy na czterech? Prognozy od początku były takie sobie, poranne niebo pospołu z termometrem zaokiennym nawet nie udawały zachęty. Wszystko zdawało się mówić: „W puszce będzie sucho, w puszce będzie ciepło, w puszce posłuchasz sobie radia i nie będą cię plecy boleć, nie wspominając o nadgarstkach.”

I właśnie dla tego pojechałem motocyklem... A więc ruszam, jest wilgotno, ale nie pada. Może się przemknę pomiędzy chmurami?

Jak za każdym razem, kiedy odbywam tą podróż, zaraz na początku drogi przypomina mi się powiedzenie jednego z wykładowców na wydziale architektury Polibudy Gdańskiej: „Wszystkie kościoły budowane w czasach nam współczesnych przypominają kaczkę, przy czym wchodzi się od dupy strony”. Kto przejeżdżał przez Tczew, wie o co chodzi.
Chwilę potem oryginalny fragment „berlinki” brutalnie testuje zawieszenie, wytrząsając przy okazji głupie myśli ze łba. Minięcie Wisły oznacza powrót na normalną (wedle naszej krajowej definicji) nawierzchnię.
Szybko zostawiam za sobą Malbork, aby kawałek drogi za nim znowu dojść do wniosku, że kiedyś muszę się tu wybrać, zobaczyć w końcu groby Menonitów, o których to informuje przydrożny kierunkowskaz.
Potem jeszcze jedyny w okolicy fragment drogi z oznaczeniami drogi krętej, jak zwykle zatłoczonej w obydwu kierunkach (więc tej „krętości” nijak nie mogę wykorzystać), aż dopadam „siódemkę”, gdzie moja przejażdżka zdecydowanie nabiera tempa i gdzie dopada mnie porządny deszcz.
Tak właśnie rozlatuje się na kawałeczki nadzieja o przemykaniu pomiędzy chmurami. Szczęście w nieszczęściu, pierwsze krople rozbryzgujące się na wizjerze rozmazują obraz stacji benzynowej, z istnienia której natychmiast skwapliwie korzystam, wypełniając zbiornik, opróżniając pęcherz i ubierając deszczówki, które towarzyszyć mi będą przez resztę wycieczki. Podobnie jak to, przed czym mają chronić.
Pomimo wszystko ani przez chwilę nie żałuję, że wybrałem motocykl. Dobre ciuchy i przyzwoite opony to jednak podstawa, jest mi ciepło i sucho, a droga chociaż mokra, jest całkiem przyjemna (bo gumy trzymają). Tak mija mi „siódemka”, a potem drogi Warmii i Mazur doprowadzające mnie z pominięciem stresujących przygód, do rozkopanego Olsztyna.

Na miejscu co było do załatwienia, zostało załatwione, świeczki przeznaczone do zapalenia zostały zapalone i ustawione tam, gdzie ich miejsce. Nie zostało nic więcej, więc ruszyłem w drogę powrotną, którą to rozpocząłem od chwili wahania na skrzyżowaniu: „jak najkrócej, czy bocznymi?”. I znów bocznym dróżkom przyszło poczekać do następnego razu, czym podtrzymałem moją tradycję wizyt w tej okolicy...

Droga powrotna poza odwrotnością widoków niczym nie różniła się od tej, co mnie do Olsztyna przywiodła. I byłoby tak do samego końca, gdyby nie pewna koleina w pewnej miejscowości, już na ziemi kociewskiej. Jechałem zupełnie przepisowe 50, a będąc świadomym lichej przyczepności, trzymałem spory dystans do poprzedzającego mnie samochodu. W oddali majaczył już znak końca terenu zabudowanego, więc przysunąłem się do lewej, aby poprawić nieco wgląd w sytuację przed planowanym wyprzedzaniem. Jeden z samochodów z przodu zasygnalizował skręt w lewo, więc zupełnie odruchowo, jednym paluszkiem nacisnąłem klamkę hamulca. Mój błąd polegał na tym, że akurat w tej chwili przednia opona pod minimalnym kątem wspinała się na ścianę całkiem wyraźnej koleiny.
Potem było przywitanie z asfaltem, zarejestrowanie kątem oka czegoś czarnego lecącego w lewe pobocze (mój tankbag), oraz widok Dziadka Gixa sunącego na lewym boku w prawe pobocze. Kiedy wszystkie swoje siły wkładałem w sturlanie się z drogi, przez głowę przemknęło mi „lewa i tak była do roboty”. I właśnie w tym momencie opony chwyciły przyczepność, przerzucając maszynę na prawą stronę, na której to Gix dokończył ślizg, zatrzymując się już poza asfaltem.

Całą sytuację widziało co najmniej pięciu kierowców, wszyscy odjechali zanim podniosłem się z ziemi. Co więcej, wyłożyłem się vis-a-vis podwórka, na którym była dwójka dzieci i troje dorosłych i doszedłem do wniosku, że chyba jestem niewidzialny. Przynajmniej dla dorosłych, bo gówniarzeria przez chwilę mi się przyglądała. I wiecie co, wcale mnie to nie zaskoczyło. Chyba nawet mogę mówić o szczęściu, bo nikt nie wyciągnął komórki, żeby fotki na fejsa zrobić...

Jednak to nie był koniec przygód tego dnia.

Kiedy już zakończyłem oględziny poharatanego Dziadka Gixa i pozbierałem to, co pozbierania było warte, ruszyłem rozbitkiem dalej. Wspomniałem może, że wylało mi się przy okazji gleby sporo paliwa? Ano wylało, na tyle dużo się go wylało, że jakieś 12 kilometrów od domu Gix dał mi dobitnie do zrozumienia, że abstynentem nie był, nie jest i nigdy nie będzie. Do najbliższej stacji miałem jakieś 5 kilometrów, a z różnych przyczyn, nie za bardzo było do kogo zadzwonić z prośbą o podjechanie z kanisterkiem... Ech.

I tak poznałem, co znaczy pchać mojego klasyka pod górkę. Policzyłem, że w takich warunkach pomiędzy odpoczynkami mogę zrobić dwadzieścia pięć kroków, a średnia prędkość wynosi 1,75 kilometra na godzinę. I utwierdziłem się w przekonaniu, że nikt się mną w takiej sytuacji nie zainteresuje, poza menelem, któremu powiedziałem, że mam w chuj benzyny, a pcham bo mnie to rajcuje bardziej, jak cycki Pameli (tak naprawdę są paskudne, przynajmniej obecnie).

Zaraz, zaraz! Czy ktoś z Was pomyślał sobie może, że to wszystko to tylko bydło w puszkach, że gdyby wtedy spotkał mnie motocyklista, to na pewno by się zatrzymał, a może nawet pomógł? Wtedy też tak myślałem.

I dla tego chciałbym przekazać pewnemu członkowi stowarzyszenia motocyklowego LOTOR dosiadającemu srebrnego turystyka (marki nie pomnę, bo mi pot oczy zalewał), otóż chciałbym mu przekazać soczyste, sztorcowe pozdrowienie, ty członku (klubu?) ty jeden. Zrób waść przysługę kolegom i zdejmuj kamizelkę zaraz jak tylko opuścisz klubowe spotkanie. Ten kawałek czarnej skóry bez problemu zmieścisz do tych kufrów w kolorze maszyny, do której były przypięte. Podobnie jak zmieściłbyś w nich kanisterek benzyny. Przez wzgląd na znajomość z wice Lotoru* (bardzo sympatyczny człowiek) nie użyję dosadniejszych słów, a mam straszną ochotę odpuścić sobie kulturę języka.

 

LwG. Jak dla mnie, może już zacząć padać śnieg.

 

P.S. *Nabor, ja bym się wstydził za takiego „członka”.