riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Dzisiaj widziałem trzech na pierdziku. Duch Waca w narodzie ma się dobrze

->Mikkagie: Dzięki.
Wac z siekierą? On jest porządny żul, a nie wariat!

->Śniadanie: Po przemyśleniu muszę skorygować moją odpowiedź na Twój komentarz. Masz rację, moja wiocha straciłaby znaczną część swojego kolorytu bez Waca.

Hahaha, doskonałe. Swoją drogą Twój Wac mógłby równie dobrze biegać po wsi z maczetą i grozić pobożnemu narodowi (gdzieś już chyba tak nawet było). Nie jest najgorzej.

->śniadanie: No całkiem możliwe, jak wspomniałem, słabo się znam. Natomiast sam Wac mi nie przeszkadza, ale i nie brakuje mi takich typów osobowościowych. No ale skoro już jest, to czemu go nie opisać, skoro on swój?

->MisiekGT: No ba! Zwłaszcza, że ten establishment nie ma oporów przed mówieniem mi "dzień dobry" w wiejskim sklepie, w przeciwieństwie do porządnych ludzi...

->S-Fighter: Zgadza się (co do spotkania), zwłaszcza, że Wac jak na wsiowego żula zachowuje się nadspodziewanie rozważnie, wzmianki o przebłyskach geniuszu w tekście nie były tylko zabiegami stylistycznymi.

->Czupryn: Spokojnie, nie grozi Ci. nie wiem ile możesz wypić, ale ile byś nie mógł, już nie wypijesz tyle co Wac...
Wpis refleksyjny? No skoro taki wyszedł...

Spotkałem kilku ludzi idealnie wpisujących się w przedstawiony powyżej typ i zawsze popadam wtedy w zadumę. Wiecie, jak oni się jarali tymi wskami, shalkami to mieli pi razy oko tyle lat co ja teraz. Jak o tym myślę, to martwię się o swoją przyszłość.

Wpis miut, refleksyjny taki.

Uch... aż mi skóra na plecach zziębła od budowania napięcia ;-). Myślę, że jednak wolałbym spotkać Pana Waca na drodze, niż niejakiego szalonegomariana...

No, no... widzę, że jesteś za pan brat z lokalnym establishmentem ;)
Swoją drogą czasem fajnie posłuchać historii takich postaci, bo choć spiritus movens całej opowieści jest właśnie spirytus, to czasem trafiają się perły w postaci właśnie nauk o jeździe motocyklem na jednym kole we trzech w podziale na 9 promili.

WSK 135-ki, o ile dobrze pamiętam wujkowy garaż, były. Podobnie są i, mam nadzieję, będą Pan Wacowie w różnych swych barwnych odmianach. Bez nich ciężko byłoby te wszystkie szarości znosić.