riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Jazda ćwierćwiecznym supersportem, którego to własnoręcznie odnowiłem i wypieściłem, sprawia mi niekłamaną frajdę. Pomijając drażliwe kwestie związane z wygodą kierowcy, użytkowo Dziadek Gix w niczym nie ustępuje nawet ponad dwie dekady młodszej cebrze. Na obronę tej tezy mam sporo materiału doświadczalnego, zebranego podczas kilku przelotów w warunkach miejskich i pozamiejskich w towarzystwie znajomego, dosiadającego wspomniany sprzęt.
Tyle, że ten „zabytek” najprawdopodobniej nigdy nie był projektowany jako maszyna dnia codziennego, mająca wozić swojego właściciela głównie do pracy i z powrotem, a okazyjnie na nieco dłuższe pojeżdżawki bieszczadzkie. I chociaż mój olejak nigdy nie skarżył się (w przeciwieństwie do moich pleców) na pokonywanie kolejnych kilometrów w sposób nieadekwatny do przeznaczenia, uznałem, że najwyższy czas przypomnieć sędziwemu Japończykowi, co to tor.

Taka jest wersja oficjalna.

A tak po prawdzie... Już nie przeliczę, ile to razy po przejechaniu zakrętu zastanawiałem się, dlaczego jechałem tak powoli i kwadratowo, albo z jakiego to niewyjaśnionego powodu zamiast pokonać winkiel jednym łukiem, składałem coś na raty... Te i inne znaki zapytania znajdywane wokół mojej techniki jazdy kazały mi zwrócić się o pomoc dydaktyczną do fachowców, bo samodzielnie to co najwyżej doprowadziłbym do perfekcji powtarzanie tych samych błędów.

Tak, wiem, że jest kilka dobrych książek, gdzie wszystko jest wyłożone czarno na białym, miejscami wręcz łopatologicznie. Tylko co z tego? Gdyby samouctwo miało być najskuteczniejszą metodą przyswajania wiedzy i nabywania umiejętności, nie mielibyśmy nauczycieli (nie mylić z belframi z przypadku), trenerów i innych instruktorów.

Rozpatrując wszystkie „za i przeciw”, odpadły szkolenia w Poznaniu. Raz, że daleko, dwa, że drogo, a trzy, że za szybko. Tym sposobem, po zasięgnięciu opinii Trójmiejskiego światka, pewnej pięknej i piekielnie upalnej soboty, dotarłem w godzinach mocno przedpołudniowych na tor kartingowy w Bydgoszczy. I już wiedziałem że będzie fajnie. Banan bezczelnie brał w posiadanie mimikę na sam widok pętli gładkiego asfaltu, wijącego się przed moimi oczami kilkoma rozkosznie ciasnymi winklami.
Reszta chętnych do podnoszenia własnych umiejętności nie dała na siebie długo czekać i już wkrótce po przybyciu, chwilową ulgę od narastającego skwaru zapewniła nam salka wykładowa.

Z teorii najbardziej zapadła mi w pamięć część poświęcona współczesnym oponom motocyklowym i temu, jak przyczepne są w porównaniu z ich odpowiednikami sprzed dwudziestu lat. Podobno dzisiejsze opony w połączeniu z przeciętnym motocyklistą umożliwiłyby temu ostatniemu wygranie MotoGP, o ile udałoby się go (wraz z tymi oponami) przenieść 20 lat w przeszłość. Jak się później okazało, pewnego dowodu na to dostarczył Dziadek Gix, ale o tym później. No i zapamiętałem jeszcze obietnice Marcina i Maćka, że po szkoleniu wszyscy będziemy mieć zakwasy, a jeżeli nie, to oni zwracają pełną opłatę! Cóż, dawno nie miałem zakwasów.

No i się zaczęło. Maszyny zaparkowane w depo (w takim zestawie moja prezentowała się nadzwyczaj archaicznie), a my spacerkiem wokół pętli, omawiamy optymalny tor jazdy, punkty odniesienia, miejsca hamowania, rozpoczęcia przyspieszania i tym podobne. A wszystko podczas nieśpiesznego spacerku, w skwarze i motocyklowych ciuchach. Dla mnie, bomba. Potem było korygowanie pozycji na motocyklu. Kolejno, każdy usadzał kościstą w siodle, tym samym stając się pomocą dydaktyczną dla pozostałych i dowiadywał się co poprawić i gdzie dociągnąć. Wreszcie podział na dwie grupy i jazda na tor. Jedni odpoczywają i obserwują, drudzy jeżdżą i są obserwowani. A potem pojedynczo wyłapywani i korygowani. Pierwsza sesja trwała 20 minut, a mi się wydawało, że najwyżej pięć. U mnie jest to niepodważalny dowód świetnej zabawy!

Jeszcze 4 godziny wcześniej takie branie winkli było dla mnie nieosiągalne.

Pierwsza przerwa w jeździe i według planu, ćwiczenie hamowania awaryjnego. Kilka słów o właściwej pozycji, wyznaczenie miejsca rozpoczęcia hamowania i kto na pierwszy ogień? Tak, zgadliście... Po trzecim podejściu ujrzałem skierowany w górę kciuk Marcina. Zjazd do depo, a na prostą start-meta wyjeżdża kolejny kamikaze. A gdy każdemu z kursantów ćwiczenie wyszło w sposób właściwy z punktu widzenia instruktorów, wróciliśmy do objeżdżania toru. Po dołożeniu ostrego hamowania do repertuaru zachowań torowych, zabawa stała się jeszcze bardziej wciągająca. A przy okazji bardziej męcząca, w wyniku czego bardziej doceniliśmy podział na grupy i jazdy naprzemienne.

Podczas jednej z przerw kolega zapytał, czy nie leżałem, bo widział na asfalcie biało-czerwone smugi? A potem podszedł do Gixa, schylił się i stwierdził: „Masz przytarte owiewki”. Z lewej strony było to samo. A że jak do tej pory szlifa nie było, wniosek nasunął się sam: W kilku zakrętach złożyłem maszynę tak głęboko, że przytarłem owiewkami! Zaraz zaraz, no to pewnie w końcu zamknąłem opony! Rzut oka na gumy, a tam przy krawędziach zostało jeszcze jakieś 8 milimetrów dziewiczego bieżnika... I właśnie tutaj powraca temat dzisiejszych opon i ich przewagi nad ćwierć wieku starszymi odpowiednikami. Kiedy Gix był projektowany, nikt nawet nie przypuszczał, że przyczepność opony motocyklowej pozwoli na tak mocne złożenia. Z tego powodu Dziadek Gix jest dosyć nisko zawieszony i szeroko obudowany. A to w połączeniu z nowoczesnymi oponami umożliwia przycieranie w zakrętach owiewkami (a nawet tłumikami – ślady czego zauważyłem dopiero następnego dnia w domu), nie zamykając nawet opony... Jakoś humoru mi to nie zepsuło i chwilę później byłem już z powrotem na nitce toru.

Owiewki i puszki (te ostatnie tutaj już odnowione) poprzycierane, a opona niezamknięta...

Gdzieś po drodze był obiad, jakieś luźne pogaduchy około-motocyklowe i były banany na każdej twarzy bez wyjątku. Był zachwyt jednego z kolegów nad przytartymi gmolami i zamkniętymi oponami w bawarskim mastodoncie terenowo-turystycznym, zwłaszcza, że dokonał tego bez wyglebienia, a nawet od niechcenia. Była twarda sztuka Ania, która pomimo dwóch paciaków nie odpuszczała i ćwiczyła dalej, na nieco obtłuczonej maszynie. I w ogóle była świetna atmosfera powstała pomiędzy ludźmi, którzy nikomu niczego nie muszą udowadniać, bo też nie po to tu przyjechali. Poza tym, po co psuć sobie nastrój podczas krótkich odpoczynków zapijanych energetykami?

No i był też mój szlif, na ostatnim kółku ostatniej tego dnia sesji, na którą wyjechaliśmy już tylko we dwóch, z kolegą ujeżdżającym zzr1400. Czy to ze zmęczenia, czy z przeszarżowania złożyłem się zbyt mocno w ostatni lewy doprowadzając do sytuacji, w której ciężar maszyny przejęły na siebie owiewka z tłumikiem. Gix wylądował na zielonym, pozostawiając mnie na asfalcie, w rozdziewiczonym właśnie kombinezonie. Podnosząc mojego wierzchowca poczułem ogrom zmęczenia, kiedy to dopiero za czwartym podejściem udało mi się go dźwignąć. A opona pozostała niezamknięta... Ale i ta przygoda w niczym nie umniejszyła radochy, jaką sprawiła mi ta gorąca sobota. Było warto i potwierdzi to każdy z uczestników tego szkolenia.

Tytułem podsumowania, z ręką na sercu mogę polecić taką imprezę każdemu, kto jeszcze nie zaliczył czegoś podobnego, niezależnie od typu maszyny i stażu. Zwłaszcza, że rezultaty było widać gołym okiem u każdego z uczestników, bez jednego nawet wyjątku. Takie szkolenie przyda się zarówno kierowcy potwora pokroju zzr1400, jak i wesołej ćwierćlitrówki. Podejrzewam, że ogarnięty człowiek na dwieście pięćdziesiątce w ciasnych winklach kartodromu w niczym nie ustępowałby żadnemu z nas.

Ja w każdym razie pojawię się jeszcze u Maćka i Marcina. Już na wiosnę.

No i jeszcze pozostała kwestia obiecanych zakwasów. To jak będzie z tym zwrotem? ;-)

LwG. Na naukę nigdy nie jest za późno. Ani za wcześnie.