riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Siedzę sobie w gościnie i słucham pana domu pitolącego coś o jego zzerce w okolicy dwustu pięćdziesięciu na obwodnicy, czy stu pięćdziesięciu przez miasto... I całą siłą mej nie-najsilniejszej woli (lubię swój niewyparzony jęzor) skupiam się na zawartości kieliszka, coby dać sobie czas na ubranie w grzeczne i okrągłe słówka tego, co w warunkach niezobowiązujących towarzysko brzmiałoby wystarczająco niecenzuralnie. Niecenzuralnie na tyle, że pospolita „kurwa” byłaby jedynie niewinnym przecinkiem pośród „niedopchniętych pierdolców” i „zjebów genetycznych”.

Z drugiej strony, żyję już na tyle długo, żeby zdawać sobie sprawę z daremności wszelkich prób wytłumaczenia takim typom skali debilizmu właściwego dla takiego sposobu jazdy. Kiedyś jeszcze próbowałem nawracać, tłumaczyć coś, wykazywać i wszystko na nic. Odpuściłem i od tej pory mam tylko nadzieję, że ta cała hałastra speedmajsterów będzie jeździła możliwie daleko ode mnie i moich bliskich.
Jednak wciąż pozostawała zagadka na miarę wielkich nazwisk świata behawiorystów i nauk pokrewnych. Zachodziłem otóż w głowę, jak to możliwe, że osobnicy w sumie dość inteligentni, a niektórzy nawet ogarniający zagadnienia drogi, czasu, opóźnienia, postrzegania oraz ich wzajemnych korelacji i implikacji na ewentualność przywalenia, przestają ogarniać dosyć oczywiste kwestie już chwilę po ruszeniu przed siebie? Dlaczego normalny i spokojny facet, mający w domu fajną dziewuchę, oraz wyczekaną, słodziutką córuchnę, na swoim zygzaku musi wyprzedzić wszystko, co ujrzy przed sobą? Nie byłem w stanie zrozumieć. Do niedawna.

Z pomocą w rozwiązaniu tej zagadki przyszedł nie kto inny, jak mój trzyletni (tsy i pół) synek. Otóż ma on ostatnio taki okres w swoim życiu, że wszystko traktuje jak wyścig. Na hasło: „dzieciaki do mycia” rusza z zapałem, po czym jak tylko przekroczy próg łazienki, krzyczy: „piersy!” i nie ma znaczenia, że nikt się z nim nie ścigał. Wystarcza, że ktos jeszcze podążał w tym samym kierunku. Dotyczy to praktycznie wszystkiego! Jeżeli wydaje się wam, że są jakieś czynności, których nie da się robić na wyścigi, mylicie się.

Obserwując takie właśnie zachowania mojego młodego, oraz słuchając opowieści o innych trzylatkach wśród znajomych doznałem częściowego olśnienia. Tak, zachowania speedmajsterów na drodze to w zasadzie kalka „wyścigowego” oglądu świata, reprezentowanego przez trzylatki. Niestety, ta teoria posiadała pewien zgrzyt. W końcu mówimy o dorosłych osobnikach, a nie latorośli ledwo co wyrastającej z okresu smrodliwie pieluchowego. Obraz dopełnił mi się za sprawą pewnej publikacji o inteligencji naczelnych. Wynikało z niej, jakoby dorosłe samce szympansów reprezentowały poziom intelektualny 3-4 letnich ludzkich dzieci (samice są ponoć trochę bardziej ogarnięte). I tego mi właśnie brakowało do skompletowania teorii! Mamy intelekt trzylatka zaklęty w dorosłego samca – i to by się zgadzało.

No, ale jak to w nauce bywa, jedna odpowiedź rodzi kolejne pytania. W moim przypadku o zasadność sadzania „małpy z prawkiem” na motocyklu. Ja wiem, sam nawet kiedyś widziałem coś długorękiego na jakiejś popierdułce, ale to było w cyrku! A kudłaty miał na sobie kapelusz i ciuchy klauna – i to by mniej więcej pasowało.

No, ale żeby zaraz szympans na erłanie? Przecież to wbrew prawom natury!

LwG. Motocykle to nie drzewa. Małpy precz!

P.S. Z mojego odkrycia wynika jeszcze i to, że próby uczenia są w przypadku osobników opisywanego typu, daremne. Ich nie należy uczyć, a jedynie tresować. Czyli speedmajster nie zrozumie, że zapierdalanie jest niebezpieczne, dopóki sam się poważnie nie rozwali... No i proszę, kolejny kawałek układanki pasujący do teorii, prawda?