riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Znaczy, w konfrontacji (na ten przykład) z pojawiającymi się nagle przede mną dwoma światłami zwiastującymi czołówkę, bluzgam sobie pod kaskiem, miast wzywać mocy nadprzyrodzonych. Tak mam od bardzo dawna. Znaczy, z tym bluzganiem, bo czołówek staram się unikać, a przynajmniej ich nie prowokować. A pomimo to...

Rzecz działa się w poniedziałek, kiedy to nieświadom jeszcze poziomu adrenaliny, jaki za chwilę zagości w moim krwiobiegu, zupełnie lajtowo mykałem do domu po nieprzesadnie porywającej dniówce. Luz blues, nieśpieszne mruczenie olejowego pieca gdzieś w okolicy pięciu tysięcy obrotów i zupełnie przepisowa pięćdziesiąteczka, bo też ciemno, mokro, zimno i „zabudowany”. Jako, że prędkość niezbyt wymagająca, a trasa znana na pamięć, zbliżający się szybko ślepy lewy nie robił na mnie żadnego wrażenia, podobnie jak sqterek pomykający w przeciwną stronę, którego obecność po prostu odnotowałem. Wspomniany już wyrzut adrenaliny do krwi i bluzgów w kask spowodował dopiero mały dostawczak, którego kierowca postanowił wyprzedzić pierdzika ot tak, z marszu, na ślepym zakręcie i przy podwójnej ciągłej, po ciemku.

Przyznam szczerze, nie wiem, jak go wyminąłem i pomimo szczerej chęci wsadzenia tu barwnego opisu heroicznych czynów w siodle, nie mam za wiele do napisania. Wiem, że odbiłem w prawo, bo musiałem. Pamiętam, że jak tylko się minęliśmy, asfalt uciekł mi ostro w lewo (zakręt), więc musiałem się w to lewo mocno złożyć. Wiem, że musiałem, chociaż tego nie pamiętam. Pamiętam za to uślizg tylnego koła i to, że jakimś cudem nie wyłożyłem maszyny.

Dzisiaj, już tak na spokojnie uważam, że spory wkład w szczęśliwe zakończenie manewru miała znajomość tego zakrętu. W nieznanym winklu nieznanej trasy, mogłoby być mniej kolorowo. Poza tym, warto poświęcać trochę czasu na ćwiczenie sytuacji awaryjnych, nawet tak niewiele, jak ja. Dzięki temu pewne rzeczy przychodzą potem ot tak, odruchowo i bez udziału myśli. Ratuje to skórę w sytuacjach, w których na myślenie czasu nie ma. Tak dziś, kiedy jestem już spokojny, mogę sobie całe zajście analizować na zimno, ale wtedy!

Kiedy pierwsza fala już opadła, a miejsce przerażenia zajęła wściekłość i chęć odwetu, zawinąłem i ruszyłem w pościg. Pierwsze pomysły na sfinalizowanie historii wypełniały się obrazami z przewagą czerwieni w odcieniach wszelakich i kiełbasek smażonych nad dopalającym się wrakiem samochodu. Na szczęście pęd chłodnego powietrza szybko ucywilizował scenariusze i kiedy już dogoniłem to cholerne Kangoo skonstatowałem, że nie wiem, co dalej... Uznałem, że spróbuję załatwić sprawę w sposób kulturalny. Wyprzedzając winowajcę, delikatnie zatrąbiłem, po czym wysforowałem się do przodu. Chwilę później zatrzymałem Dziadka Gixa na poboczu, mniej więcej w połowie prostej, zsiadłem z maszyny i znakiem typowym dla autostopowiczów dałem sygnał do zatrzymania. Później jeszcze dwa razy nie odniosło to skutku... I w zasadzie na tym by się ta historia skończyła, gdyby nie oznakowanie samochodu, po którym to wywnioskowałem, iż jest to firmowy pojazd pobliskiego pola golfowego. Cóż, nie dało się tak, to przynajmniej napiszę im, co o tym myślę.

Jeszcze tego samego wieczoru wystosowałem maila opisującego zdarzenie i choć bardzo starałem się być grzeczny w piśmie, to obok słów „przeprosiny” i „przyzwoitość” w tekście pojawiły się też i takie jak „bezmyślność”, „nieodpowiedzialność” i „tchórzostwo”. A że nie zwykłem wytaczać armat anonimowo, podpisałem się i dołożyłem jeszcze mój numer telefonu.

I wiecie co? Następnego dnia kierowca zadzwonił, przedstawił się i grzecznie przeprosił! A na dodatek, w ramach przeprosin mam zaproszenie „na kawę” w ośrodku golfowym. Kto wie, może skorzystam i w końcu zobaczę pole golfowe na żywo?

Jeżeli kogoś interesuje powód na popełnienie tego wpisu, to oprócz tych samych co zwykle (próżność, gadulstwo, ekshibicjonizm i takie tam) mam jeszcze dwa, chyba nawet lepsze.

Pierwszy to, że udało się zakończyć tą przygodę bez uszczerbku zarówno mnie, jak i Gixowi.

A drugi to, że jednak mój e-mail odniósł taki, a nie inny (np.: pierdol się dawco) skutek. Co prawda umysłowe zaćmienia, jak zaprezentowane, nie powinny się zdarzać na drodze. Skoro jednak już się przydarzyły, to zrozumienie błędu i szczere przeprosiny cieszą. Normalność cieszy.

LwG. Cieszę się.