riderblog - motoblogi społecznoœci scigacz.pl

Niezmiernie cieszą mnie sukcesy naszych rodaków na arenie customowej. Serioserio! Za każdym razem, kiedy w bliskiej mi (z tego czy innego powodu) dziedzinie ktoś z „naszych” odnosi sukces okazuje się, że nie zostałem jeszcze wyprany do reszty z patriotyzmu. Cieszy mnie to (w tej akurat chwili mam na myśli dokonania niejakiego „Szajby”) tym bardziej, że tradycji w tej dziedzinie to raczej nie mamy, bo i skąd (uwarunkowania historyczne...).

A zastanawiało Was kiedyś, jak to możliwe, że mamy (tak mi się wydaje) wysyp uzdolnionych budowniczych customów już teraz, a nie po dziesiątkach lat dojrzewania do tej kultury? Cóż, na pewno ma w tym swój udział mentalność ludzi nad Wisłą:

• Jesteśmy nieprzesadnie zdyscyplinowani, czy może nieco anarchistyczni (akurat uważam to za zaletę), a to oznacza odrobinę silniejsze niż gdzie indziej parcie do indywidualizmu.

• Wbrew pozorom, jesteśmy uzdolnieni technicznie. Słowianie tak mają i to od dawna, co w kilku przekazach historycznych było wspominane.

• Lata niedoborów niemalże wszystkiego (nie mam na myśli tylko historii powojennej) uczyniły nas mistrzami improwizacji.

• O dziwo, mamy na ogół więcej wyczucia estetyki i proporcji, niż narody ościenne i „zaościenne”.

Powyższe to po części moje własne obserwacje, po części opinie ludzi na tyle interesujących, że chciało mi się z nimi rozmawiać na podobne tematy i z którymi się zgadzam.

Jednak to wszystko nie wystarczyłoby do zaistnienia na okrzepłej i ustabilizowanej od lat arenie motocykli indywidualizowanych. Moim skromnym zdaniem, naszym bardzo pomaga to, że na „zgniłym zachodzie” skończyły się pomysły i w większości zaczęto gonić w piętkę, zalewając wystawy i konkursy akademickimi wręcz przykładami kiczu.

W porównaniu z tym obrazem, maszyny powstające „z tego co pod ręką” w naszym wciąż niezbyt bogatym kraju są siłą rzeczy „powrotem do korzeni” i jako takie stanowią powiew świeżości. Zapewne tam gdzie „od zawsze” było bogato ludzie nie pamiętają już o tym, że pierwsze „customy” powstawały z braku środków, a nie z powodu ich nadwyżki. Tani, łatwo dostępny (popularny) sprzęt, pomysł, sprawne ręce i dostęp do podstawowych narzędzi. Tak wyglądała recepta na pierwsze choppery, caferacery czy streetfightery. Pierwsi (prawdziwi) easyriderzy nie jeździli sprzętami kosztującymi równowartość rocznej pensji brutto „managera” bardzo wyższego szczebla... Z tamtych czasów zostały tylko legendy i próby nawiązania do nich. Jednak legendy z czasem traciły na wyrazistości (bo tak już mają), więc i stylistyka nawiązujących do nich sprzętów podobnie. Powstającą w ten sposób pustkę po blaknących treściach wypełniono stylistycznym kociokwikiem.

I w ten kolorowy, jarmarczno - odpustowy szał chromów, złoceń, polerki, carbonu przeplatanego srebrem, opon o rozmiarach większych niż irracjonalne i kolorów rodem z mokrego snu LadyZgagi wpadł Comar i pozamiatał. Mnie to nie dziwi i może tylko brakuje mi trochę żeberek na bloku cylindrów... Taka moja prywatna nostalgia.

A naszło mnie tak o tych customach, bo realistycznie ujmując moją aktualną sytuację, Czarna Ciuchcia potrzebuje rekonwalescencji na tyle długotrwałej, że jedynym sposobem na nieprzespanie sezonu jest zakupienie „taniego zastępcy” dla mojej poobijanej XJR-y. Nawet mam już coś na celowniku :-). A skoro rolę maszyny na co dzień przejmie inny wierzchowiec, to narasta we mnie pokusa nadania Czarnej Ciuchci formy mocno odmiennej od oryginalnej! I w ten oto sposób zapewne zasilę szeregi domorosłych budowniczych customów, z obłędem w oczach i szlifierką kątową w rękach śniących (również na jawie) o uznaniu szerokiego świata dla swego dzieła. O ile to będzie dzieło...

LwG. Polskie customy górą!

P.S. Czy tylko mnie „german style” kojarzy się z dwoma palcami wetkniętymi w gardło, a właściwie z tym, co te palce powodują?